Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

capellae Col

  • 1 suboles

    sŭbŏles (less correctly sŏbŏles), is, f. [sub- 2. oleo, olesco], a sprout, shoot, offshoot, twig, spray:

    suboles ab olescendo, id est crescendo, ut adulescentes quoque et adultae et indoles dicitur,

    Fest. p. 309 Müll.
    I.
    Lit. (very rare;

    syn. surculus), of plants: ulmum serere ex subolibus,

    Col. 5, 6, 2:

    caepa, quae non habuit suboles adhaerentes,

    id. 12, 10; Plin. 17, 10, 12, § 65 et saep. —Of the hair: ex subolibus parvuli (capilli) demittebantur, Varr. ap. Non. 456, 7:

    cum capillus frequenti subole cumulat verticem,

    App. M. 2, p. 218, 36.—
    II.
    Transf., of men and beasts, offspring, progeny, posterity, issue, stock, race, lineage (class.; mostly poet.; cf. Cic. de Or. 3, 38, 153;

    syn.: proles, progenies): censores populi aevitates, suboles, familias pecuniasque censento,

    Cic. Leg. 3, 3, 7:

    propagatio et suboles,

    id. Off. 1, 17, 54; Lucr. 4, 1232; cf.:

    (rex Superum) subolem priori Dissimilem populo promittit origine mirā,

    Ov. M. 1, 251:

    cara deum suboles, magnum Jovis incrementum,

    Verg. E. 4, 49:

    hem subolem sis vide!

    Plaut. Ps. 3, 2, 102:

    suboles juventutis,

    Cic. Phil. 2, 22, 54: robur et suboles militum interiit, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 1:

    milites, favete nomini Scipionum, suboli imperatorum vestrorum,

    Liv. 26, 41, 22:

    fortunati patris matura suboles,

    id. 40, 6:

    stirpis,

    id. 39, 24:

    si qua mihi de te suscepta fuisset Ante fugam suboles,

    Verg. A. 4, 328:

    diva (Lucina), producas subolem,

    Hor. C. S. 17:

    Romae suboles,

    the race of Rome, id. C. 4, 3, 14:

    Archytae,

    Prop. 4 (5), 1, 77:

    Sarmatae, Medorum suboles,

    Plin. 6, 7, 7, § 19:

    haec suboles nomen habuit Epigoni,

    Just. 12, 4, 11:

    stirpem regiae subolis delere,

    id. 16, 1, 15. —Of the gods:

    per suboles subolum multiplicata semper innumerabilitas ampliatur,

    Arn. 3, 9 Hildebr.—Of beasts:

    lascivi suboles gregis,

    Hor. C. 3, 13, 8:

    capellae,

    Col. 7, 6, 8:

    armentorum,

    Plin. 7, 2, 2, § 31.

    Lewis & Short latin dictionary > suboles

  • 2 vendibilis

    vēndibilis, e [ vendo ]
    1) продажный ( capellae Col); имеющий сбыт ( fundus H); ходкий ( merx PM)
    2) имеющий успех (у публики), пользующийся симпатией, популярный (orator, oratio, scripta C)
    3) продажный, подкупной ( milites Amm)

    Латинско-русский словарь > vendibilis

  • 3 fetus

    1. fētus (foetus), ūs, m. (*feo, wob. auch fecundus), I) das Zeugen ( die Erzeugung), a) leb. Wesen, das Zeugen ( die Zeugung), das Gebären, Werfen, Hecken, Ausbrüten, Legen, labor bestiarum in fetu, Cic.: fetus primus, secundus, novissimus, Col.: fetibus inutiles (vaccae), Col.: uno fetu parĕre alqd, mit einer Niederkunft, Plaut.: pariunt (anseres) singulis fetibus ova, in den einzelnen Legzeiten, Col.: discors concordia fetibus (der Zeugung) apta est, Ov.: calathus fetui gallinaceo destinatus, zum Hühnerbrüten, Eierlegen, Apul.: im Bilde, nec ullā aetate uberior oratorum fetus fuit, Zuwachs, Wachstum, Cic. Brut. 182: ille Socratici fetus proventus, jener Nachwuchs sokratischer Zucht, Sen. de tranqu. anim. 7, 5. – b) des Holzes, der Trieb, das Wachstum, crescenti adimunt fetus, Verg. georg. 2, 56. – c) des Bodens, die Zeugung, Erzeugung, quae frugibus atque bacis terrae fetu profunduntur, Cic. de legg. 1, 25; vgl. Lucr. 5, 778: periti rerum asseverant non ferre (Arabiam) tantum (aromatum) annuo fetu, quam etc., erzeuge jährlich nicht so viel, wie usw., Plin. 12, 83. – d) poet. v. d. Nacht, quascumque (pestes) sinistro nox genuit fetu, schuf in schlimmen Geburten, Claud. in Rufin. 1, 29. – II) meton., das Gezeugte, a) v. leb. Wesen, u. zwar α) v. Menschen, die Leibesfrucht, der Sprößling ( das Kind), fetus geminus od. gemellus, Zwillingssöhne,
    ————
    Zwillinge, Ov.: sexus sequioris edere fetum, ein weibliches Kind gebären, Apul.: fetum discordem (den Minotaurus) utero tulit, Ov.: fetus matrona dabit (wird gebären), Tibull.: Germania quos horrida parturit fetus (Ausgeburten), Hor.: verächtlich, numquid pater fetum emit lamnā, hat sein Vater den Balg mit Goldbarren gekauft? Petron. 57, 4: im Bilde, ne nobis scripta nostra tamquam recentes fetus (wie neugeborene Kinder) blandiantur, Quint. 10, 4, 2. – β) v. Tieren, die Leibesfrucht, das Junge, Plur. die junge Brut, die Jungen, fetus canis, junger Hund, Enn.: fet. suis, Frischling, Ferkel, Verg. u. Tac.: fet. capellae, Tibull.: fetus ovium, Lämmer, Verg.: fetus (Plur.) avium, Lact.: fetus facere, hecken, legen, Plin.: dass. fetus edere, Tibull. u. Amm. (vgl. suis fetum editum, cui accipitrum ungues inessent, Tac.): fetus suos excludere, Col.: adultos educere fetus (v. Bienen), Verg.: fetus ventri (leporis) exsecare, Plin.: portentosos fetus (Mißgeburten) exstinguere, Sen.: fetum ad imam (quercum) ponere (v. Schwein), Phaedr. – b) v. Lebl., α) der Sproß, Trieb, Schößling, das Reis ( Fruchtreis), fet. croceus, Verg.: fetus auricomi, Verg.: fet. nucis, Pfropfreis der Wallnuß, Verg.: fet. canentis olivae, junger Ölbaum mit weißgrünlichen Blättern, Ov.: in novos fetus (zum neuen Tr.) reviviscere (v. einem Baum), Tac. – im Bilde, omnis fetus (jeder lebendige Trieb) repressus, Cic.
    ————
    Brut. 16. – β) die Frucht, der Ertrag der Feld- u. Baumfrüchte, pauperies fetuum (an Früchten = Trauben), Pallad.: fet. arboreus, Ov.: fetus arborei, Verg. u. Ov.: fetus terreni arboreique, Feld- u. Baumfrüchte, Col.: dass. fetus fructuarii arboreique, Amm.: fetus frugum, Feldfrüchte, Pacuv. fr.: fetus (die Saatfrucht, Saat) mutare, Verg.: maturos edere (tragen) fetus (v. Nußbaum), Ps. Ov.: meliores et grandiores fetus edere (v. Acker), Cic.: dant alios aliae fetus (Ertrag), Verg.: u. so ipsa (tellus) dedit dulces fetus, Lucr.: meliores reddere fetus (v. Acker), Lucr.: fetus triticeos (Ertrag an Weizen) reddere (v. Acker), Ov.: varios ponit (gewährt) fetus autumnus, Verg. – im Bilde, dulces Musarum expromere fetus (Früchte), Catull. 65, 3: ex quo triplex ille animi fetus (Geistesfrucht) exsistet, Cic. Tusc. 5, 68. – Archaist. Abl. Plur. fētis, Acc. tr. 244.
    ————————
    2. fētus (foetus), a, um (Partic. v. *feo; also) I) pass. befruchtet, 1) eig.: a) v. leb. Wesen = schwanger, trächtig, canis, Enn. ann. 528: pecus, Verg.: vulpes, Hor.: capra, pavo, Col. – b) v. Acker, seminibus iactis est ubi fotus ager, Ov. fast. 1, 662. – 2) übtr.: a) v. Boden u. v. Pflanzen, fruchtbar, ergiebig, terra feta frugibus, Cic.: palmites f., Col. – b) poet. = voll von usw., angefüllt mit usw., machina feta armis, vom trojanischen Pferde, Verg.: loca feta austris, Verg.: feta furore Megaera, Ov.: mit Genet., fetae novales Martis, Claud. de bell. Get. 25. – II) medial = was geboren od. geheckt hat, feta, v. einer Frau, Varro vit. P. R. 2, 17 (= Wöchnerin): feta, v. der Löwenmutter (Ggstz. catuli), Plin.: ovis (Ggstz. gravida), Verg. u. Col.: equa, Col.: ursa, lupa, Ov. – subst, Mutter, fetae nostrae, Varro: graves fetae, Verg.: fetarum partus, Apul.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fetus

  • 4 fetus [1]

    1. fētus (foetus), ūs, m. (*feo, wob. auch fecundus), I) das Zeugen ( die Erzeugung), a) leb. Wesen, das Zeugen ( die Zeugung), das Gebären, Werfen, Hecken, Ausbrüten, Legen, labor bestiarum in fetu, Cic.: fetus primus, secundus, novissimus, Col.: fetibus inutiles (vaccae), Col.: uno fetu parĕre alqd, mit einer Niederkunft, Plaut.: pariunt (anseres) singulis fetibus ova, in den einzelnen Legzeiten, Col.: discors concordia fetibus (der Zeugung) apta est, Ov.: calathus fetui gallinaceo destinatus, zum Hühnerbrüten, Eierlegen, Apul.: im Bilde, nec ullā aetate uberior oratorum fetus fuit, Zuwachs, Wachstum, Cic. Brut. 182: ille Socratici fetus proventus, jener Nachwuchs sokratischer Zucht, Sen. de tranqu. anim. 7, 5. – b) des Holzes, der Trieb, das Wachstum, crescenti adimunt fetus, Verg. georg. 2, 56. – c) des Bodens, die Zeugung, Erzeugung, quae frugibus atque bacis terrae fetu profunduntur, Cic. de legg. 1, 25; vgl. Lucr. 5, 778: periti rerum asseverant non ferre (Arabiam) tantum (aromatum) annuo fetu, quam etc., erzeuge jährlich nicht so viel, wie usw., Plin. 12, 83. – d) poet. v. d. Nacht, quascumque (pestes) sinistro nox genuit fetu, schuf in schlimmen Geburten, Claud. in Rufin. 1, 29. – II) meton., das Gezeugte, a) v. leb. Wesen, u. zwar α) v. Menschen, die Leibesfrucht, der Sprößling (das Kind), fetus geminus od. gemellus, Zwillingssöhne, Zwillinge, Ov.: sexus sequioris edere fetum, ein weibliches Kind gebären, Apul.: fetum discordem (den Minotaurus) utero tulit, Ov.: fetus matrona dabit (wird gebären), Tibull.: Germania quos horrida parturit fetus (Ausgeburten), Hor.: verächtlich, numquid pater fetum emit lamnā, hat sein Vater den Balg mit Goldbarren gekauft? Petron. 57, 4: im Bilde, ne nobis scripta nostra tamquam recentes fetus (wie neugeborene Kinder) blandiantur, Quint. 10, 4, 2. – β) v. Tieren, die Leibesfrucht, das Junge, Plur. die junge Brut, die Jungen, fetus canis, junger Hund, Enn.: fet. suis, Frischling, Ferkel, Verg. u. Tac.: fet. capellae, Tibull.: fetus ovium, Lämmer, Verg.: fetus (Plur.) avium, Lact.: fetus facere, hecken, legen, Plin.: dass. fetus edere, Tibull. u. Amm. (vgl. suis fetum editum, cui accipitrum ungues inessent, Tac.): fetus suos excludere, Col.: adultos educere fetus (v. Bienen), Verg.: fetus ventri (leporis) exsecare, Plin.: portentosos fetus (Mißgeburten) exstinguere, Sen.: fetum ad imam (quercum) ponere (v. Schwein), Phaedr. – b) v. Lebl., α) der Sproß, Trieb, Schößling, das Reis ( Fruchtreis), fet. croceus, Verg.: fetus auricomi, Verg.: fet. nucis, Pfropfreis der Wallnuß, Verg.: fet. canentis olivae, junger Ölbaum mit weißgrünlichen Blättern, Ov.: in novos fetus (zum neuen Tr.) reviviscere (v. einem Baum), Tac. – im Bilde, omnis fetus (jeder lebendige Trieb) repressus, Cic. Brut. 16. – β) die Frucht, der Ertrag der Feld- u. Baumfrüchte, pauperies fetuum (an Früchten = Trauben), Pallad.: fet. arboreus, Ov.: fetus arborei, Verg. u. Ov.: fetus terreni arboreique, Feld- u. Baumfrüchte, Col.: dass. fetus fructuarii arboreique, Amm.: fetus frugum, Feldfrüchte, Pacuv. fr.: fetus (die Saatfrucht, Saat) mutare, Verg.: maturos edere (tragen) fetus (v. Nußbaum), Ps. Ov.: meliores et grandiores fetus edere (v. Acker), Cic.: dant alios aliae fetus (Ertrag), Verg.: u. so ipsa (tellus) dedit dulces fetus, Lucr.: meliores reddere fetus (v. Acker), Lucr.: fetus triticeos (Ertrag an Weizen) reddere (v. Acker), Ov.: varios ponit (gewährt) fetus autumnus, Verg. – im Bilde, dulces Musarum expromere fetus (Früchte), Catull. 65, 3: ex quo triplex ille animi fetus (Geistesfrucht) exsistet, Cic. Tusc. 5, 68. – / Archaist. Abl. Plur. fētis, Acc. tr. 244.

    lateinisch-deutsches > fetus [1]

  • 5 tondeo

    tondeo, totondī, tōnsum, ēre (vgl. griech. τένδω, benage, nasche), scheren, abscheren, I) eig.: a) tr.: capillum, Ov.: barbam, Suet. u. Mart.: barbam et capillum patris, Cic.: ex barba capilloque tonsa, das aus Bart u. Haar Abgeschorene, Sen.: numquam tondere comam, Firm.: lanam, Varro LL. u. Hor.: comas libelli, Tibull. – prägn., mit Acc. des Tieres od. Körperteiles, ovem, Plaut.: oves, Varro, Hor. u.a.: oves in anno bis, Varro: pecus tondere, non deglubere, Suet.: labra pressius tondere et abradere servatā et submissā ceterā parte, Sen.: cutem, Cels.: absol., tonderi ad cutem convenit, Cels. 6, 6, 8. – b) intr. = den Bart (mit der Schere) scheren, zwicken, tondere filias docuit, Cic. Tusc. 5, 58. – c) refl. tondere u. medial tonderi, sich scheren, sich scheren lassen, at decrescente lunā tondens calvus fiam, Varro r.r. 1, 37, 2: candidior postquam tondenti barba cadebat, Verg. ecl. 1, 28: lavamur et tondemur et convivimus ex consuetudine, Quint. 1, 6, 44: eum tonderi et squalorem deponere coëgerunt, Liv. 27, 34, 6. – II) übtr.: 1) scheren, abscheren, glattmachen, ilex tonsa bipennibus, behauen, Hor.: saltatrix tonsa, der Konsul Gabinius, der sich zu sehr putzte, Cic.: reus tonsus, losgesprochen (denn die Beklagten ließen Bart u. Kopfhaare wachsen, nach der Lossprechung aber schoren sie sie wieder), Mart. – 2) scheren = berauben, alqm auro usque ad vivam cutem, Plaut.: regna paterna comā purpureā, Prop. – 3) mähen, abmähen, abschneiden, abhauen, segetem, Tibull.: prata, Verg. – 4) abpflücken, abrupfen, a) übh.: comam hyacinthi, Verg.: violas, Prop.: corona tonsa (od. tonsilis), ein Kranz, an dem nur die kleinen Blätter gelassen sind, Verg. – so auch oliva (Olivenkranz) tonsa, Verg. – b) = abfressen, befressen, gramen, Ov.: gramina, Lucr.: campum, Verg.: comam fluvii tondentes capellae, Apul. – 5) beschneiden, vitem, Colum.: buxeas arbores, Firm.: comam acanthi, Verg.: u. so im Bilde, luxuriosos tonde sermones, Cledon. praef. p. 9, 14 K. – 6) über etw. hinstreifen, summos fluctus (Ggstz. leni impetu labi), Min. Fel. 3, 6. – / In der Bauernspr. tundo, ere, wov. tundunt, Menol. rust. im Corp. inscr. Lat. 12, 1. p. 280 oben col. 5. lin. 10 u. unten col. 6. lin. 14.

    lateinisch-deutsches > tondeo

  • 6 tondeo

    tondeo, totondī, tōnsum, ēre (vgl. griech. τένδω, benage, nasche), scheren, abscheren, I) eig.: a) tr.: capillum, Ov.: barbam, Suet. u. Mart.: barbam et capillum patris, Cic.: ex barba capilloque tonsa, das aus Bart u. Haar Abgeschorene, Sen.: numquam tondere comam, Firm.: lanam, Varro LL. u. Hor.: comas libelli, Tibull. – prägn., mit Acc. des Tieres od. Körperteiles, ovem, Plaut.: oves, Varro, Hor. u.a.: oves in anno bis, Varro: pecus tondere, non deglubere, Suet.: labra pressius tondere et abradere servatā et submissā ceterā parte, Sen.: cutem, Cels.: absol., tonderi ad cutem convenit, Cels. 6, 6, 8. – b) intr. = den Bart (mit der Schere) scheren, zwicken, tondere filias docuit, Cic. Tusc. 5, 58. – c) refl. tondere u. medial tonderi, sich scheren, sich scheren lassen, at decrescente lunā tondens calvus fiam, Varro r.r. 1, 37, 2: candidior postquam tondenti barba cadebat, Verg. ecl. 1, 28: lavamur et tondemur et convivimus ex consuetudine, Quint. 1, 6, 44: eum tonderi et squalorem deponere coëgerunt, Liv. 27, 34, 6. – II) übtr.: 1) scheren, abscheren, glattmachen, ilex tonsa bipennibus, behauen, Hor.: saltatrix tonsa, der Konsul Gabinius, der sich zu sehr putzte, Cic.: reus tonsus, losgesprochen (denn die Beklagten ließen Bart u. Kopfhaare wachsen, nach der Lossprechung aber schoren sie sie wieder), Mart. – 2) scheren = berauben,
    ————
    alqm auro usque ad vivam cutem, Plaut.: regna paterna comā purpureā, Prop. – 3) mähen, abmähen, abschneiden, abhauen, segetem, Tibull.: prata, Verg. – 4) abpflücken, abrupfen, a) übh.: comam hyacinthi, Verg.: violas, Prop.: corona tonsa (od. tonsilis), ein Kranz, an dem nur die kleinen Blätter gelassen sind, Verg. – so auch oliva (Olivenkranz) tonsa, Verg. – b) = abfressen, befressen, gramen, Ov.: gramina, Lucr.: campum, Verg.: comam fluvii tondentes capellae, Apul. – 5) beschneiden, vitem, Colum.: buxeas arbores, Firm.: comam acanthi, Verg.: u. so im Bilde, luxuriosos tonde sermones, Cledon. praef. p. 9, 14 K. – 6) über etw. hinstreifen, summos fluctus (Ggstz. leni impetu labi), Min. Fel. 3, 6. – In der Bauernspr. tundo, ere, wov. tundunt, Menol. rust. im Corp. inscr. Lat. 12, 1. p. 280 oben col. 5. lin. 10 u. unten col. 6. lin. 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tondeo

  • 7 satur

    sătur, ŭra, ŭrum, adj. [satis], full of food, sated, that has eaten enough (class.).
    I.
    Lit.:

    ubi satur sum (opp. quando esurio),

    Plaut. Men. 5, 5, 27; so (opp. esurientes) id. Poen. prol. 6 sq.:

    sopor quem satur aut lassus capias,

    Lucr. 4, 957: esurientibus pullis res geri poterit;

    saturis nihil geretur,

    Cic. Div. 1, 35, 77:

    postquam isti a mensā surgunt saturi, poti,

    Plaut. Ps. 1, 3, 62:

    cum tu satura atque ebria eris, puer ut satur sit facito,

    Ter. Hec. 5, 2, 3;

    so (with ebrius and crudus),

    Quint. 11, 3, 27:

    et exacto contentus tempore vita Cedat, uti conviva satur,

    Hor. S. 1, 1, 119:

    capellae,

    Verg. E. 10, 77:

    colonus,

    Tib. 2, 1, 23:

    histrio,

    Mart. 12, 79, 1.—Humorously, of a pregnant woman, Plaut. Am. 2, 2, 35.—
    (β).
    With abl.:

    qui non edistis, saturi fite fabulis,

    Plaut. Poen. prol. 8:

    quadrupedes suco ambrosiae,

    Ov. M. 2, 120:

    nepos anseris extis,

    Pers. 6, 71.—
    (γ).
    With gen.:

    postquam intus sum omnium rerum satur,

    Ter. Ad. 5, 1, 3; so,

    rerum (with plenus),

    Lucr. 3, 960:

    altilium,

    Hor. Ep. 1, 7, 35.— Comp.:

    agnus saturior lactis,

    Col. 7, 4, 3.—
    B.
    Transf., of things ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Of color, full, deep, strong, rich:

    color,

    Plin. 37, 10, 61, § 170:

    vellera saturo fucata colore,

    Verg. G. 4, 335:

    (purpura) quo melior saturiorque est,

    Sen. Q. N. 1, 5, 12:

    vestes Tyrio saturae ostro,

    richly dyed, Sen. Thyest. 956.—
    2.
    In gen., well filled, full; rich, abundant, fertile:

    praesepia,

    Verg. G. 3, 214:

    Tarentum,

    id. ib. 2, 197; cf.

    rus,

    Pers. 1, 71:

    auctumnus, Col. poët. 10, 43: messes,

    Lucil. Aetn. 12:

    locis ob umidam caeli naturam saturis et redundantibus,

    Sen. Q. N. 5, 9, 1.—
    * 3.
    Fatted, fat:

    aves paludis,

    Mart. 11, 52, 14.—
    II.
    Trop., rich, fruitful (opp. dry, simple; very rare;

    perh. only in the two foll. passages): nec satura jejune, nec grandia minute (dicet),

    Cic. Or. 36, 123:

    gestus,

    i. e. various, Manil. 5, 474.—Hence, sătŭra, ae, f. (sc. lanx), orig., a dish filled with various kinds of fruits, a plate of fruit; hence, also, food composed of various ingredients, a mixture, medley, olio, etc. (both significations, however, rest only on the statements of the grammarians); and hence, transf.,
    A.
    Per saturam, in the gross or in the lump, i. e. without order or distinctness, confusedly:

    lanx plena diversis frugibus in templum Cereris infertur, quae saturae nomine appellatur, Acro,

    Hor. S. 1, 1: satura et cibi genus ex variis rebus conditum et lex multis aliis legibus conferta (this latter signif. has perh. arisen from an erroneous explanation of the foll. expression, per saturam). Itaque in sanctione legum ascribitur: neve per saturam abrogato aut derogato. Ti. Annius Luscus in eā, quam dixit adversus Ti. Gracchum: Imperium, quod plebes per saturam dederat, id abrogatum est. Et C. Laelius in eā, quam pro se dixit... (Sall. J. 29, 5) Dein postero die quasi per saturam sententiis exquisitis in deditionem accipitur, Fest. p. 314 Müll.: satira dicta a saturā lance, quae referta variis multisque primitiis in sacro apud priscos diis inferebatur... sive a quodam genere farciminis, quod multis rebus refertum, saturam dicit Varro vocitatum. Est autem hoc positum in II. libro Plautinarum Quaestionum: Satura est uva passa et polenta et nuclei pinei mulso conspersi: ad haec alii addunt et de malo Punico grana. Alii autem dictam putant a lege saturā, quae uno rogatu multa simul comprehendat, quod scilicet et satura carmina multa simul et poëmata comprehenduntur: cujus legis Lucilius meminit in primo: Per saturam aedilem factum qui legibus solvat et Sallustius in Jugurtha: Deinde quasi per saturam sententiis exquisitis in deditionem accipitur, Diom. p. 483 P.:

    hoc opus legentibus tradebatur non secundum edicti perpetui ordinationem sed passim et quasi per saturam collectum et utile cum inutilibus mixtum, Just. praef. Dig. ad Antecess. § 1: Pescennius Festus in libris historiarum per saturam refert, Carthaginienses, etc.,

    Lact. 1, 21, 13.—
    B.
    sătŭra, and after the class. per. sătĭra (erroneously sătyra), ae, f., a satire, a species of poetry, originally dramatic and afterwards didactic, peculiar to the Romans (not connected with the Greek Satyri); it first received a regular poetic form from Ennius, and after him was cultivated by Lucilius, Horace, Persius, and Juvenal; Liv. 7, 2:

    sunt quibus in saturā videar nimis acer,

    Hor. S. 2, 1, 1; Stat. S. 1, 3, 103; Amm. 16, 6, 3.—Personified:

    Satura jocabunda,

    Mart. Cap. 6, § 576.

    Lewis & Short latin dictionary > satur

  • 8 satyra

    sătur, ŭra, ŭrum, adj. [satis], full of food, sated, that has eaten enough (class.).
    I.
    Lit.:

    ubi satur sum (opp. quando esurio),

    Plaut. Men. 5, 5, 27; so (opp. esurientes) id. Poen. prol. 6 sq.:

    sopor quem satur aut lassus capias,

    Lucr. 4, 957: esurientibus pullis res geri poterit;

    saturis nihil geretur,

    Cic. Div. 1, 35, 77:

    postquam isti a mensā surgunt saturi, poti,

    Plaut. Ps. 1, 3, 62:

    cum tu satura atque ebria eris, puer ut satur sit facito,

    Ter. Hec. 5, 2, 3;

    so (with ebrius and crudus),

    Quint. 11, 3, 27:

    et exacto contentus tempore vita Cedat, uti conviva satur,

    Hor. S. 1, 1, 119:

    capellae,

    Verg. E. 10, 77:

    colonus,

    Tib. 2, 1, 23:

    histrio,

    Mart. 12, 79, 1.—Humorously, of a pregnant woman, Plaut. Am. 2, 2, 35.—
    (β).
    With abl.:

    qui non edistis, saturi fite fabulis,

    Plaut. Poen. prol. 8:

    quadrupedes suco ambrosiae,

    Ov. M. 2, 120:

    nepos anseris extis,

    Pers. 6, 71.—
    (γ).
    With gen.:

    postquam intus sum omnium rerum satur,

    Ter. Ad. 5, 1, 3; so,

    rerum (with plenus),

    Lucr. 3, 960:

    altilium,

    Hor. Ep. 1, 7, 35.— Comp.:

    agnus saturior lactis,

    Col. 7, 4, 3.—
    B.
    Transf., of things ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Of color, full, deep, strong, rich:

    color,

    Plin. 37, 10, 61, § 170:

    vellera saturo fucata colore,

    Verg. G. 4, 335:

    (purpura) quo melior saturiorque est,

    Sen. Q. N. 1, 5, 12:

    vestes Tyrio saturae ostro,

    richly dyed, Sen. Thyest. 956.—
    2.
    In gen., well filled, full; rich, abundant, fertile:

    praesepia,

    Verg. G. 3, 214:

    Tarentum,

    id. ib. 2, 197; cf.

    rus,

    Pers. 1, 71:

    auctumnus, Col. poët. 10, 43: messes,

    Lucil. Aetn. 12:

    locis ob umidam caeli naturam saturis et redundantibus,

    Sen. Q. N. 5, 9, 1.—
    * 3.
    Fatted, fat:

    aves paludis,

    Mart. 11, 52, 14.—
    II.
    Trop., rich, fruitful (opp. dry, simple; very rare;

    perh. only in the two foll. passages): nec satura jejune, nec grandia minute (dicet),

    Cic. Or. 36, 123:

    gestus,

    i. e. various, Manil. 5, 474.—Hence, sătŭra, ae, f. (sc. lanx), orig., a dish filled with various kinds of fruits, a plate of fruit; hence, also, food composed of various ingredients, a mixture, medley, olio, etc. (both significations, however, rest only on the statements of the grammarians); and hence, transf.,
    A.
    Per saturam, in the gross or in the lump, i. e. without order or distinctness, confusedly:

    lanx plena diversis frugibus in templum Cereris infertur, quae saturae nomine appellatur, Acro,

    Hor. S. 1, 1: satura et cibi genus ex variis rebus conditum et lex multis aliis legibus conferta (this latter signif. has perh. arisen from an erroneous explanation of the foll. expression, per saturam). Itaque in sanctione legum ascribitur: neve per saturam abrogato aut derogato. Ti. Annius Luscus in eā, quam dixit adversus Ti. Gracchum: Imperium, quod plebes per saturam dederat, id abrogatum est. Et C. Laelius in eā, quam pro se dixit... (Sall. J. 29, 5) Dein postero die quasi per saturam sententiis exquisitis in deditionem accipitur, Fest. p. 314 Müll.: satira dicta a saturā lance, quae referta variis multisque primitiis in sacro apud priscos diis inferebatur... sive a quodam genere farciminis, quod multis rebus refertum, saturam dicit Varro vocitatum. Est autem hoc positum in II. libro Plautinarum Quaestionum: Satura est uva passa et polenta et nuclei pinei mulso conspersi: ad haec alii addunt et de malo Punico grana. Alii autem dictam putant a lege saturā, quae uno rogatu multa simul comprehendat, quod scilicet et satura carmina multa simul et poëmata comprehenduntur: cujus legis Lucilius meminit in primo: Per saturam aedilem factum qui legibus solvat et Sallustius in Jugurtha: Deinde quasi per saturam sententiis exquisitis in deditionem accipitur, Diom. p. 483 P.:

    hoc opus legentibus tradebatur non secundum edicti perpetui ordinationem sed passim et quasi per saturam collectum et utile cum inutilibus mixtum, Just. praef. Dig. ad Antecess. § 1: Pescennius Festus in libris historiarum per saturam refert, Carthaginienses, etc.,

    Lact. 1, 21, 13.—
    B.
    sătŭra, and after the class. per. sătĭra (erroneously sătyra), ae, f., a satire, a species of poetry, originally dramatic and afterwards didactic, peculiar to the Romans (not connected with the Greek Satyri); it first received a regular poetic form from Ennius, and after him was cultivated by Lucilius, Horace, Persius, and Juvenal; Liv. 7, 2:

    sunt quibus in saturā videar nimis acer,

    Hor. S. 2, 1, 1; Stat. S. 1, 3, 103; Amm. 16, 6, 3.—Personified:

    Satura jocabunda,

    Mart. Cap. 6, § 576.

    Lewis & Short latin dictionary > satyra

  • 9 distentus [1]

    1. distentus, a, um, PAdi. m. Compar. (v. distendo), ausgedehnt von Speisen usw., ganz vollgefüllt, -angefüllt, zum Platzen voll, distentus cenā, Plin. pan.; u. so absol., Suet.: distentae lacte capellae, Verg.: distenta aureis nummis marsupia, Salv.: uber distentius, Hor.: distenta ubera, Col. u. Verg. ecl.

    lateinisch-deutsches > distentus [1]

  • 10 utor

    ūtor, ūsus sum, ūtī, von etwas Gebrauch machen, etwas gebrauchen, anwenden, benutzen, sich etw. zunutze machen, einer Sache sich bedienen, auch etw. genießen, einer Sache sich erfreuen, I) eig.: A) im allg.: a) m. Abl.: servis, amicis, Plaut.: operā alcis, Plaut.: Samiis vasis, Plaut.: oculis recte, recht sehen, Plaut.: istoc oculo utor minus, sehe nicht recht gut damit, Plaut.: armis, Cic.: oratione, reden, Cic.: hāc voce, so reden, Cic.: ut Ciceronis utar verbo, Sen., od. ut verbo Ciceronis utar, Quint.: uti aetatis vitio, Cic.: temporibus sapienter, sich in die Umstände schicken, Nep.: ebenso uti foro, Ter.: uti suo largius, verschwenden, vertun, Sall.: male uti lege, das G. mißbrauchen, Cic.: pace uti, den Frieden annehmen, Liv., od. in Frieden leben, Cic. u. Caes.: virtus se utitur (entwickelt sich) suo iure, Sen. de tranqu. anim. 4, 7. – cornibus urorum pro poculis uti, Caes.: pro laurea corona myrteā semper uti, Val. Max.: huius capellae corio usum esse pro scuto, Lact. – uti alqo in servilia eius artis ministeria, Liv.: uti somno et cibo in vitam, non in voluptatem, Vell.: uti eā criminatione in alqm, Cic. – uti alqo (teste) contra alqm, als Zeugen anführen, Lact. – instrumenta, quibus ad lanificia utuntur, Colum.: uti Siciliā ad omnes res, Cic.: potentiā suā numquam aut raro ad impotentiam uti, Vell.: ea, quibus ad res divinas uti solemus, Colum. – m. dopp. Abl., vel imperatore vel milite me utimini, Sall. Cat. 20, 16: iis... inimicissimis crudelissimisque usum, Cic. ad Att. 3, 13, 2: et locis altis positas turris (= turres) Hispania habet, quibus et speculis et propugnaculis adversus latrones utuntur, Liv. 22, 19, 6. – b) m. Acc.: quam rem etiam nomine eodem medici utuntur, Varro: ferrum uteretur, Aur. Vict.: quod quisquam uti possit, Plaut.: ne filius quidem quidquam utitur, Cic. – huic omnia utenda ac possidenda tradiderat, Cic.: alci scyphos utendos dare, zum Gebrauche leihen, Plaut.: utenda vasa rogare, sich zum Gebrauche leihen, Plaut.: u. so artoptam ex proximo utendam petere, Plaut.: u. beneficium quod datum utendum est (auf Borg geben), repetundi copia est, Plaut.: auris utendas dare, Enn. – m. dopp. Acc., alqm uti placidum et clementem, Plaut. trin. 827 Sch.2 (Ritschl gegen die Überlieferung placido te et clementi). – c) absol.: divitiae (expetuntur), ut utare, zum (materiellen) Gebrauche, Cic.: tot annos in utendo exhauserunt, Quint.: et quaerere et uti, Gebrauch davon machen, Hor.: negavit se uti, er schlug es aus, Cic.: ebenso non uterer, ich würde es ausschlagen, Cic.: quem ad modum in tribunis consulari potestate usi sunt, wie sie es bei der Wahl von Tr. mit kons. Gew. gehalten haben, Liv. 4, 43, 5. – B) insbes.: 1) mit jmd. umgehen, Umgang haben, Trebonio multos annos utor, Cic.: maioribus, Hor. – 2) von etwas leben, huic dederis, unde utatur, Ter.: habere quī utar, Cic. – 3) genießen, cibis bonis, Cels.: vino modice, Cels.: lacte et herbis, Ov.: ut pecus uti possit (sc. aquā), trinken, Varro: dicam, ut sibi penum aliud adornet, siquidem sese uti volet, woll' er darben nicht, Plaut. capt. 920. – 4) fleischlich gebrauchen, mulieribus, Lampr. Heliog. 30. § 3 u. 5. – 5) uti frui, als jurist. t.t., den Nießbrauch von etwas haben, mit Abl., alienis rebus, ICt.: absol., ICt. – II) übtr.: 1) im Besitze eines Gegenstandes sein, besonders einen Gegenstand in irgend einer Beschaffenheit haben, patre diligente, Nep.: adversis ventis, Cic.: proeliis secundis usus erat, hatte glücklich gefochten, hatte glückliche Schlachten geliefert, Cic.: valetudine bonā, genießen, Caes.: honore, eine Ehrenstelle bekleiden, Cic. – 2) brauchen, nötig haben, ambitione nihil uterer, Cic.: ea nihil hoc loco utimur, brauchen wir hier nicht, reden davon nicht, Cic. – / aktive Nbf. uto, wovon utito, Cato r.r. 96, 2 u.a.: utunto, Corp. inscr. Lat. 12, 589, 9: Infin. utere, Cl. Mamert. de stat. anim. 1, 3. p. 30, 13 Engbr.: vgl. Prisc. 44, 4. – pass., utitur, Nov. com. 43: utetur, Priap. 44, 4. – parag. Infin. utier, Plaut. Cas. 220. Ter. Phorm. 603. Corp. inscr. Lat. 1, 33. lin. 5. – arch. Infin. Präs. utei, Corp. inscr. Lat. 1, 204. col. 1, 10; 1, 206, 74. 76. 78. – altlat. oetor, wov. oetantur, Corp. inscr. Lat. 1, 200. no. X I.p. 79: oesus sit, Cic. de legg. 3, 12 (in einer Gesetzesformel), u. parag. Infin. oetier, Fest. 246 (b), 2. – Über die Konstruktion von utor vgl. P. Langen in Wölfflins Archiv 3, 329 f.

    lateinisch-deutsches > utor

  • 11 distentus

    1. distentus, a, um, PAdi. m. Compar. (v. distendo), ausgedehnt von Speisen usw., ganz vollgefüllt, -angefüllt, zum Platzen voll, distentus cenā, Plin. pan.; u. so absol., Suet.: distentae lacte capellae, Verg.: distenta aureis nummis marsupia, Salv.: uber distentius, Hor.: distenta ubera, Col. u. Verg. ecl.
    ————————
    2. distentus, a, um, PAdi. m. Superl. (v. distineo), vielseitig beschäftigt, cum tot tantisque negotiis distentus sit, ut respirare libere non possit, Cic.: circa summa scelera distentus, Tac.: quoniam intellego te distentissimum esse quā de Buthrotiis, quā de Bruto, Cic. ad Att. 15, 18, 2.
    ————————
    3. distentus, Abl. ū, m. (distendo), die Ausdehnung, distentu cutis sufflatae, Plin. 8, 138.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > distentus

  • 12 utor

    ūtor, ūsus sum, ūtī, von etwas Gebrauch machen, etwas gebrauchen, anwenden, benutzen, sich etw. zunutze machen, einer Sache sich bedienen, auch etw. genießen, einer Sache sich erfreuen, I) eig.: A) im allg.: a) m. Abl.: servis, amicis, Plaut.: operā alcis, Plaut.: Samiis vasis, Plaut.: oculis recte, recht sehen, Plaut.: istoc oculo utor minus, sehe nicht recht gut damit, Plaut.: armis, Cic.: oratione, reden, Cic.: hāc voce, so reden, Cic.: ut Ciceronis utar verbo, Sen., od. ut verbo Ciceronis utar, Quint.: uti aetatis vitio, Cic.: temporibus sapienter, sich in die Umstände schicken, Nep.: ebenso uti foro, Ter.: uti suo largius, verschwenden, vertun, Sall.: male uti lege, das G. mißbrauchen, Cic.: pace uti, den Frieden annehmen, Liv., od. in Frieden leben, Cic. u. Caes.: virtus se utitur (entwickelt sich) suo iure, Sen. de tranqu. anim. 4, 7. – cornibus urorum pro poculis uti, Caes.: pro laurea corona myrteā semper uti, Val. Max.: huius capellae corio usum esse pro scuto, Lact. – uti alqo in servilia eius artis ministeria, Liv.: uti somno et cibo in vitam, non in voluptatem, Vell.: uti eā criminatione in alqm, Cic. – uti alqo (teste) contra alqm, als Zeugen anführen, Lact. – instrumenta, quibus ad lanificia utuntur, Colum.: uti Siciliā ad omnes res, Cic.: potentiā suā numquam aut raro ad impotentiam uti, Vell.: ea, quibus ad res divinas uti solemus, Colum. – m.
    ————
    dopp. Abl., vel imperatore vel milite me utimini, Sall. Cat. 20, 16: iis... inimicissimis crudelissimisque usum, Cic. ad Att. 3, 13, 2: et locis altis positas turris (= turres) Hispania habet, quibus et speculis et propugnaculis adversus latrones utuntur, Liv. 22, 19, 6. – b) m. Acc.: quam rem etiam nomine eodem medici utuntur, Varro: ferrum uteretur, Aur. Vict.: quod quisquam uti possit, Plaut.: ne filius quidem quidquam utitur, Cic. – huic omnia utenda ac possidenda tradiderat, Cic.: alci scyphos utendos dare, zum Gebrauche leihen, Plaut.: utenda vasa rogare, sich zum Gebrauche leihen, Plaut.: u. so artoptam ex proximo utendam petere, Plaut.: u. beneficium quod datum utendum est (auf Borg geben), repetundi copia est, Plaut.: auris utendas dare, Enn. – m. dopp. Acc., alqm uti placidum et clementem, Plaut. trin. 827 Sch.2 (Ritschl gegen die Überlieferung placido te et clementi). – c) absol.: divitiae (expetuntur), ut utare, zum (materiellen) Gebrauche, Cic.: tot annos in utendo exhauserunt, Quint.: et quaerere et uti, Gebrauch davon machen, Hor.: negavit se uti, er schlug es aus, Cic.: ebenso non uterer, ich würde es ausschlagen, Cic.: quem ad modum in tribunis consulari potestate usi sunt, wie sie es bei der Wahl von Tr. mit kons. Gew. gehalten haben, Liv. 4, 43, 5. – B) insbes.: 1) mit jmd. umgehen, Umgang haben, Trebonio multos annos utor, Cic.: maioribus, Hor. – 2) von
    ————
    etwas leben, huic dederis, unde utatur, Ter.: habere quī utar, Cic. – 3) genießen, cibis bonis, Cels.: vino modice, Cels.: lacte et herbis, Ov.: ut pecus uti possit (sc. aquā), trinken, Varro: dicam, ut sibi penum aliud adornet, siquidem sese uti volet, woll' er darben nicht, Plaut. capt. 920. – 4) fleischlich gebrauchen, mulieribus, Lampr. Heliog. 30. § 3 u. 5. – 5) uti frui, als jurist. t.t., den Nießbrauch von etwas haben, mit Abl., alienis rebus, ICt.: absol., ICt. – II) übtr.: 1) im Besitze eines Gegenstandes sein, besonders einen Gegenstand in irgend einer Beschaffenheit haben, patre diligente, Nep.: adversis ventis, Cic.: proeliis secundis usus erat, hatte glücklich gefochten, hatte glückliche Schlachten geliefert, Cic.: valetudine bonā, genießen, Caes.: honore, eine Ehrenstelle bekleiden, Cic. – 2) brauchen, nötig haben, ambitione nihil uterer, Cic.: ea nihil hoc loco utimur, brauchen wir hier nicht, reden davon nicht, Cic. – aktive Nbf. uto, wovon utito, Cato r.r. 96, 2 u.a.: utunto, Corp. inscr. Lat. 12, 589, 9: Infin. utere, Cl. Mamert. de stat. anim. 1, 3. p. 30, 13 Engbr.: vgl. Prisc. 44, 4. – pass., utitur, Nov. com. 43: utetur, Priap. 44, 4. – parag. Infin. utier, Plaut. Cas. 220. Ter. Phorm. 603. Corp. inscr. Lat. 1, 33. lin. 5. – arch. Infin. Präs. utei, Corp. inscr. Lat. 1, 204. col. 1, 10; 1, 206, 74. 76. 78. – altlat. oetor, wov. oetantur, Corp. inscr. Lat. 1, 200. no. X I.p. 79: oesus sit, Cic. de legg. 3, 12 (in
    ————
    einer Gesetzesformel), u. parag. Infin. oetier, Fest. 246 (b), 2. – Über die Konstruktion von utor vgl. P. Langen in Wölfflins Archiv 3, 329 f.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > utor

  • 13 Capella

    1.
    căpella, ae, f. dim. [caper; cf.: puer, puella], a she-goat.
    I.
    Lit., Col. 7, 6, 4; Cat. 19, 16; 20, 10; Tib. 1, 1, 31; Verg. E. 7, 3; 10, 7; Hor. Epod. 16, 49; id. S. 1, 1, 110; id. Ep. 1, 7, 86; Ov. M. 13, 691 al.—A piece of statuary, Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87.—
    2.
    As a term of reproach, a dirty fellow, Amm. 17, 12; 24, 8 (cf. canicula).—
    II.
    A star on the left shoulder of the constellation Auriga (usu. called capra), Plin. 18, 26, 66, § 248; rising in the rainy season; hence, sidus pluviale capellae, Ov. M. 3, 594:

    signum pluviale,

    id. F. 5, 113.
    2.
    Căpella. ae, m., a Roman proper name.
    I.
    An elegiac poet, Ov. P. 4, 16, 36. —
    II.
    Capella Antistius, a teacher of rhetoric, Lampr. Comm. 1, 6.—
    III.
    Martianus Mineus Felix Capella, a learned grammarian of Madaura, in Africa, in the second half of the fifth century; his Satyricon treats of the liberal arts.—Hence, Căpel-lĭānus, a um, adj., belonging to a Capella, Mart. 11, 31, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > Capella

  • 14 capella

    1.
    căpella, ae, f. dim. [caper; cf.: puer, puella], a she-goat.
    I.
    Lit., Col. 7, 6, 4; Cat. 19, 16; 20, 10; Tib. 1, 1, 31; Verg. E. 7, 3; 10, 7; Hor. Epod. 16, 49; id. S. 1, 1, 110; id. Ep. 1, 7, 86; Ov. M. 13, 691 al.—A piece of statuary, Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87.—
    2.
    As a term of reproach, a dirty fellow, Amm. 17, 12; 24, 8 (cf. canicula).—
    II.
    A star on the left shoulder of the constellation Auriga (usu. called capra), Plin. 18, 26, 66, § 248; rising in the rainy season; hence, sidus pluviale capellae, Ov. M. 3, 594:

    signum pluviale,

    id. F. 5, 113.
    2.
    Căpella. ae, m., a Roman proper name.
    I.
    An elegiac poet, Ov. P. 4, 16, 36. —
    II.
    Capella Antistius, a teacher of rhetoric, Lampr. Comm. 1, 6.—
    III.
    Martianus Mineus Felix Capella, a learned grammarian of Madaura, in Africa, in the second half of the fifth century; his Satyricon treats of the liberal arts.—Hence, Căpel-lĭānus, a um, adj., belonging to a Capella, Mart. 11, 31, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > capella

  • 15 Capellianus

    1.
    căpella, ae, f. dim. [caper; cf.: puer, puella], a she-goat.
    I.
    Lit., Col. 7, 6, 4; Cat. 19, 16; 20, 10; Tib. 1, 1, 31; Verg. E. 7, 3; 10, 7; Hor. Epod. 16, 49; id. S. 1, 1, 110; id. Ep. 1, 7, 86; Ov. M. 13, 691 al.—A piece of statuary, Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87.—
    2.
    As a term of reproach, a dirty fellow, Amm. 17, 12; 24, 8 (cf. canicula).—
    II.
    A star on the left shoulder of the constellation Auriga (usu. called capra), Plin. 18, 26, 66, § 248; rising in the rainy season; hence, sidus pluviale capellae, Ov. M. 3, 594:

    signum pluviale,

    id. F. 5, 113.
    2.
    Căpella. ae, m., a Roman proper name.
    I.
    An elegiac poet, Ov. P. 4, 16, 36. —
    II.
    Capella Antistius, a teacher of rhetoric, Lampr. Comm. 1, 6.—
    III.
    Martianus Mineus Felix Capella, a learned grammarian of Madaura, in Africa, in the second half of the fifth century; his Satyricon treats of the liberal arts.—Hence, Căpel-lĭānus, a um, adj., belonging to a Capella, Mart. 11, 31, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > Capellianus

  • 16 caprile

    căprīle, is, n. [caper, like equile, ovile, bubile, etc.], an enclosure or stall for goats, Varr. R. R. 2, 3, 8; Col. 7, 6, 6; Plin. 28, 10, 42, § 153; Vitr. 6, 9.— Adj.: căprīlis, e, of or pertaining to the goat:

    semen, i. e. capellae,

    Varr. R. R. 2, 3, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > caprile

  • 17 caprilis

    căprīle, is, n. [caper, like equile, ovile, bubile, etc.], an enclosure or stall for goats, Varr. R. R. 2, 3, 8; Col. 7, 6, 6; Plin. 28, 10, 42, § 153; Vitr. 6, 9.— Adj.: căprīlis, e, of or pertaining to the goat:

    semen, i. e. capellae,

    Varr. R. R. 2, 3, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > caprilis

  • 18 roro

    rōro, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [ros], to let fall, drop, or distil dew (syn. stillo).
    I.
    Lit.
    a.
    Neutr.: (Aurora) toto rorat in [p. 1600] orbe, Ov. M. 13, 622:

    cum rorare Tithonia conjux Coeperit,

    id. F. 3, 403:

    rorate, caeli,

    Vulg. Isa. 45, 8. — More usually impers., dew falls, it drizzles, it sprinkles:

    ante rorat quam pluit,

    Varr. L. L. 7, § 58; Col. 11, 2, 45; 76; Plin. 17, 10, 14, § 74; Suet. Aug. 92. —
    b.
    Act.:

    tellus rorata mane pruinā,

    moistened, besprinkled, Ov. F. 3, 357.—
    II.
    Transf., to drop, trickle, drip, distil.
    a.
    Neutr.:

    lacrimis spargunt rorantibus ora genasque,

    with trickling, flowing, Lucr. 2, 977 (cf. infra, b.): rorant pennaeque sinusque, drip or shed moisture, Ov. M. 1, 267:

    comae,

    id. ib. 5, 488:

    ora dei madidā barbā,

    id. ib. 1, 339; cf. id. ib. 3, 683; 177;

    14, 786: sanguine vepres,

    Verg. A. 8, 645; 11, 8:

    lacte capellae,

    id. Cul. 75:

    ora,

    Luc. 2, 123:

    hostili cruore arma,

    Quint. Decl. 4, 8.—
    b.
    Act., to bedew, to moisten, wet:

    circumstant, lacrimis rorantes ora genasque,

    Lucr. 3, 469:

    saxa cruore,

    Sil. 10, 263. —

    And with the liquid as an object: quam caelum intrare parantem Roratis lustravit aquis Iris,

    with sprinkled waters, Ov. M. 4, 479; id. F. 4, 728:

    si roraverit quantulum cumque imbrem,

    Plin. 17, 10, 14, § 74.— Absol.: pocula rorantia, which yielded the wine drop by drop (a transl. of the Gr. epipsekazein), * Cic. Sen. 14, 46: rorans juvenis, the youth pouring out, the young cup-bearer, i. e. Ganymedes, as a constellation (Aquarius), Manil. 5, 482.—
    * B.
    Trop., to drop, distil, etc.:

    si minutis illis suis et rorantibus responsionibus satisfaciet consulenti,

    Macr. S. 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > roro

  • 19 signum

    signum, i, n. [perh. Sanscr. sag-, to cling to, adhere; cf. sigilla].
    I.
    In gen., a mark, token, sign, indication (very frequent in all styles and periods; cf.

    insigne): meo patri torulus inerit aureus Sub petaso: id signum Amphitruoni non erit,

    Plaut. Am. prol. 145 sq.:

    ut eam (nutricem) adducam et signa ostendam haec, i. e. crepundia,

    Ter. Eun. 4, 7, 38; 5, 3, 5:

    ut fures earum rerum, quas ceperunt, signa commutant, etc.,

    Cic. Fin. 5, 25, 74; so (with notae) id. de Or. 2, 41, 174; id. Lael. 17, 62; cf.:

    omne probabile aut signum est aut credibile... Signum est, quod sub sensum aliquem cadit et quiddam significat, quod ex ipso profectum videtur, etc.,

    id. Inv. 1, 30, 47 sq.:

    aut pecori signum aut numeros inpressit acervis,

    Verg. G. 1, 263; cf.:

    servitii signum cervice gerens,

    Ov. M. 3, 16:

    jaculo mihi vulnera fecit.—Signa vides: apparet adhuc vetus ecce cicatrix,

    Ov. M. 12, 444:

    metam Constituit signum nautis pater, unde reverti Scirent, etc.,

    Verg. A. 5, 130:

    scutum signi gratia positum,

    Quint. 6, 3, 38:

    signa pedum,

    tracks, prints, Ov. M. 4, 543;

    and simply signa,

    Verg. A. 8, 212 al.:

    oculis mihi signum dedit, Ne se appellarem,

    Plaut. Mil. 2, 1, 45:

    dare,

    Ter. Eun. 4, 7, 11:

    dicere deos gallis signum dedisse cantandi,

    Cic. Div. 2, 26, 57 al.:

    signa esse ad salutem,

    Ter. And. 3, 2, 2:

    animi pudentis signum,

    id. Heaut. 1, 1, 68:

    color pudoris signum,

    id. And. 5, 3, 7:

    signa doloris ostendere,

    Cic. de Or. 2, 45, 190:

    mortis dare,

    Lucr. 6, 1182:

    timoris mittere,

    to exhibit, display, Caes. B. C. 1, 71 et saep.—With obj.-clause:

    magnum hoc quoque signum est, dominam esse extra noxiam,

    Ter. Heaut. 2, 3, 57; Nep. Att. 17, 2.—In predic. gen. with neutr. pron.: hoc est signi;

    ubi primum poterit, se illinc subducet,

    Ter. Eun. 4, 1, 14:

    id erit signi me invitum facere, quod, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83; Auct. Her. 4, 5, 8; Cato, R. R. 38, 4; 88, 2:

    nil tamen est signi,

    Lucr. 5, 918; cf.:

    quid signi?

    Cic. Cael. 16, 38, 2.— Hence, a surname, epithet (rare):

    huic signum exercitus apposuit,

    Vop. Am. 6; cf. Capitol. Gord. 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    In milit. lang.
    1.
    The distinctive sign of a division of an army.
    a.
    A military standard, ensign, banner (including the aquila):

    signifero interfecto, signo amisso,

    Caes. B. G. 2, 25:

    ut neque signiferi viam, nec signa milites cernerent,

    Liv. 33, 7:

    Hasdrubal ut procul signa legionum fulgentia vidit,

    id. 28, 14; 22, 21; Col. 9, 9, 4:

    inter signa militaria,

    Hor. Epod. 9, 15:

    cum unius signi militibus pergit ire,

    Liv. 33, 1:

    signa militaria ex proelio relata,

    Caes. B. C. 3, 99; so,

    militaria,

    id. B. G. 7, 2; Plin. 33, 33, 19, § 58.—

    Hence the expressions: signa sequi,

    to follow the standards, to march in military order, Sall. J. 80, 2; Liv. 24, 48, 11:

    signa subsequi,

    to keep in order of battle, Caes. B. G. 4, 26:

    signa observare,

    Sall. J. 51, 1:

    signa servare,

    Liv. 8, 34, 10; Veg. Mil. 1, 9:

    ab signis discedere,

    to desert the standards, leave the ranks, Caes. B. G. 5, 16; 5, 33 fin.; id. B. C. 1, 44; Liv. 25, 20 al.; cf.:

    ab ordinibus signisque discedere,

    Front. Strat. 1, 5, 3:

    signa relinquere,

    to desert, Sall. C. 9, 4; Liv. 5, 6 al.:

    signa deserere,

    Liv. 8, 34, 9: signa ferre, i. e. to break up the camp, Caes. B. G. 1, 39 fin.; 1, 40; Liv. 2, 49, 3; 10, 5 al.;

    for which: movere signa,

    id. 1, 14, 9; 27, 2, 12; Verg. G. 3, 236; and:

    tollere,

    Vell. 2, 61, 2; Auct. B. Alex. 57, 1;

    but: ferte signa in hostem,

    attack, Liv. 9, 23, 13:

    signa constituere,

    to halt, Caes. B. G. 7, 47; cf.:

    infestis contra hostes signis constiterunt,

    id. ib. 7, 51:

    signa proferre,

    to advance, Liv. 4, 32, 10: signa convertere, to wheel, turn, or face about, Caes. B. G. 1, 25 fin.; 2, 26: Liv. 8, 11; 2, 14; 4, 29; for which, [p. 1698] vertere signa, id. 9, 35:

    signa inferre (in aliquem),

    to advance to the attack, make an assault, Caes. B. G. 1, 25 fin.; 2, 26; 7, 67; id. B. C. 2, 42; Cic. Phil. 5, 8, 23; Sall. J. 56, 5; Liv. 2, 53; 9, 27; 44, 12 al; cf.:

    signa conferre cum aliquo,

    to engage with, engage in close fight, Cic. Att. 7, 5, 5; id. Pis. 21, 49;

    and cf.: collatis signis pugnare, superare aliquem, etc.,

    Plaut. Cas. 2, 5, 44; Liv. 1, 33; 2, 50; Cic. Imp. Pomp. 23, 66; but conferre signa also means simply to bring the standards together (to one place), Caes. B. G. 7, 2; 2, 25; Liv. 37, 21:

    signa in laevum cornu confert,

    concentrates his troops, id. 7, 15, 4:

    signa transferre,

    to desert, Caes. B. C. 1, 24: signa convellere, to take up the standards, which had been fixed in the ground, Liv. 3, 7, 3; 3, 54, 10; 5, 37, 4; so,

    vellere signa,

    id. 3, 50, 11; Verg. G. 4, 108:

    revellere signa,

    Luc. 7, 77; cf.:

    signa figere,

    to encamp, Amm. 27, 10, 9:

    defigere signa,

    Sil. 8, 625:

    sub signis ducere legiones, ire, esse, etc.,

    together, in order, in rank and file, Plaut. Ps. 2, 4, 71 (with ordine); Cic. Att. 16, 8, 2; Liv. 3, 51; Tac. H. 2, 14:

    signa hostium turbare,

    to throw into disorder, Liv. 9, 73:

    ante signa,

    before the army, id. 5, 18; 6, 7; 7, 16:

    post signa,

    id. 2, 49.—
    (β).
    Transf., in gen.:

    infestis prope signis inferuntur Galli in Fonteium,

    Cic. Font. 20, 44 (16, 34).—
    b.
    Esp., the standard or ensign of single cohorts and maniples (opp. aquila, the standard of the entire legion):

    cum fasces, cum tubas, cum signa militaria, cum aquilam illam argenteam... scirem esse praemissam,

    Cic. Cat. 2, 6, 13; Galb. ap. Cic. Fam. 10, 30, 5; Suet. Calig. 14 fin. Oud.; Tac. A. 1, 18; id. H. 2, 29 fin.; Plin. 13, 3, 4, § 23; Luc. 1, 6; 1, 224 al. (cf. aquila, 2.):

    manipulos exercitus minimas manus quae unum sequuntur signum,

    Varr. L. L. 5, § 88 Müll.—
    (β).
    Meton., a cohort, a maniple:

    octo cohortes in fronte constituit, reliquarum signa in subsidio artius collocat,

    Sall. C. 59, 2; Liv. 8, 9; 25, 23 fin.; 33, 1; 27, 14; 28, 14; Auct. B. Hisp. 18, 3.—
    2.
    A sign, signal; a watchword, password, given by a wind-instrument, by the tessera, or otherwise:

    signum tubā dare,

    Caes. B. G. 2, 20; 7, 81:

    proelii committendi dare,

    id. ib. 2, 21:

    recipiendi dare,

    id. ib. 7, 52:

    receptui dare,

    Liv. 4, 31; 26, 45; 3, 22; cf. Cic. Rep. 1, 2, 3:

    signum dare ut, etc.,

    Liv. 2, 20; 4, 39:

    proelii exposcere,

    Caes. B. G. 7, 19:

    concinere,

    id. B. C. 3, 92 fin.; Liv. 30, 5; cf. Tac. A. 1, 68:

    canere,

    Sall. C. 59, 1; id. J. 99, 1; Liv. 1, 1; 4, 31; 27, 47; Cic. Rep. 1, 3, 3 al. (v. cano).—For the chariot race:

    signum mittendis quadrigis dare,

    Liv. 8, 40, 3: signum mittere, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107: signo Felicitatis dato, the word, watchword, Felicitas, Auct. B. Afr. 83:

    signum petere,

    Suet. Calig. 56; id. Claud. 42; id. Ner. 9; cf.:

    it bello tessera signum,

    Verg. A. 7, 637.— Transf.:

    tu illam (virtutem) jubes signum petere,

    i. e. to be in subjection, Sen. Ben. 4, 2, 2.—
    B.
    A sign or token of any thing to come; a prognostic, symptom (cf.:

    portentum, indicium): ipse et equus ejus repente concidit: nec eam rem habuit religioni, objecto signo, ut peritis videbatur, ne committeret proelium,

    Cic. Div. 1, 35, 77:

    medici signa quaedam habent ex venis et ex spiritu aegroti,

    id. ib. 2, 70, 145; cf. Verg. G. 3, 440; 3, 503; 4, 253; Cels. 2, 3:

    prospera signa dare,

    Ov. H. 18 (19), 152.—
    C.
    An image, as a work of art; a figure, statue, picture, etc. (syn.: effigies, imago, simulacrum);

    inerant (classi) signa expressa, Titani quomodo, etc.,

    Naev. 2, 13: statuas deorum, exempla earum facierum, s gna domi pro supellectile statuere, Cato ap. Prisc. p. 782 P.:

    signum pictum in pariete,

    Plaut. Merc. 2, 2, 44:

    signum in fano,

    id. Rud. 2, 7, 2:

    aëna signa,

    Lucr. 1, 318:

    ante signum Jovis Statoris concidit,

    Cic. Div. 1, 35, 77:

    signum aeneum, marmoreum, eburneum,

    id. Verr. 2, 4, 1, § 1; cf. id. Off. 1, 41, 147; Hor. Ep. 2, 1, 248:

    cratera impressum signis,

    Verg. A. 5, 536; 5, 267; 9, 263:

    (vestis) auro signisque ingentibus apta,

    Lucr. 5, 1428:

    ex ornatis aedibus per aulaea et signa,

    Sall. H. 2, 23, 2 Dietsch:

    pallam signis auroque rigentem,

    Verg. A. 1, 648:

    e Pario formatum marmore signum,

    Ov. M. 3, 419; cf. id. ib. 5, 183;

    12, 398: statuas, signa, picturas commendet,

    Plin. Ep. 1, 20, 5.—
    D.
    An image or device on a seal-ring; a seal, signet: ostendi tabellas Lentulo, et quaesivi, cognosceretne signum. Annuit. Est vero, inquam, notum signum, imago avi tui, etc., Cic. Cat. 3, 5, 10:

    (patera) in cistulā obsignata signo est,

    Plaut. Am. 1, 1, 265; cf. Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    tabulae maximae signis hominum nobilium consignantur,

    id. Quint. 6, 25:

    imprimat his signa tabellis,

    Hor. S. 2, 6, 38:

    litterae integris signis praetoribus traduntur,

    Cic. Cat. 3, 3, 6; Sall. C. 47, 3:

    signo laeso non insanire lagenae,

    Hor. Ep. 2, 2, 134:

    volumen sub signo habere,

    to have under seal, Cic. Att. 9, 10, 4; cf.:

    sub signo claustrisque rei publicae positum vectigal,

    id. Agr. 1, 7, 21:

    nec pacta conventaque inpressis signis custodirentur,

    Sen. Ben. 3, 15, 1:

    cum sol duodena peregit signa,

    Ov. M. 13, 618.—
    E.
    A sign in the heavens, a constellation (cf. sidus):

    caeli subter labentia signa,

    Lucr. 1, 2:

    loca caelio Omnia, dispositis signis ornata,

    id. 5, 695:

    signorum ortus et obitus,

    Cic. Inv. 1, 34, 59:

    signis omnibus ad idem principium stellisque revocatis,

    id. Rep. 6, 22, 24:

    in signo leonis,

    id. Div. 1, 53, 121:

    signorum obitus speculari et ortus,

    Verg. G. 1, 257; id. A. 7, 138:

    signum pluviale Capellae,

    Ov. F. 5, 113:

    ponemusque suos ad vaga signa dies,

    id. ib. 1, 310:

    nox caelo diffundere signa parabat,

    Hor. S. 1, 5, 10; cf. id. C. 2, 8, 11.—
    F.
    Miraculous works (eccl. Lat.), Vulg. Dan. 3, 99; id. Matt. 24, 24; id. Joan. 2, 11 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > signum

  • 20 tondeo

    tondĕo, tŏtondi, tonsum, 2 (collat. form acc. to the third conj.: OVES TONDVNTVR, Calend. ap. Grut. 138), v. a. [for tomdeo; root in Gr. temnô, to cut], to shear, clip, crop, to shave, etc.
    I.
    Lit.:

    barbam et capillum,

    Cic. Tusc. 5, 20, 58; so,

    barbam,

    Mart. 11, 39, 3:

    capillum,

    Ov. M. 8, 151:

    cutem,

    Hor. Ep. 1, 18, 7:

    os,

    Cat. 61, 139:

    ovem,

    Plaut. Merc. 3, 1, 28; Hor. Epod. 2, 16; Verg. G. 3, 443; Plin. 18, 27, 67, § 257; cf.

    lanam,

    Hor. C. 3, 15, 14:

    naevos in facie,

    Plin. 28, 4, 6, § 34: saltatrix tonsa, i. e. with hair clipped short (of the Consul Gabinius), Cic. Pis. 8, 18; cf.: tonsus puer or minister, cropped, i. e. common, mean, Mart. 10, 98, 9; 11, 11, 3: ad alta tonsum templa cum reum misit, i. e. acquitted (prop. without the untrimmed hair of accused persons), id. 2, 74, 3.—Mid.:

    lavamur et tondemur et convivimus ex consuetudine,

    Quint. 1, 6, 44.— Absol.:

    ne tonsori collum committeret, tondere filias suas docuit,

    Cic. Tusc. 5, 20, 58.—And in reflex. sense:

    ut decrescente lunā tondens calvus fiam,

    shaving myself, Varr. R. R. 1, 37, 2:

    candidior postquain tondenti barba cadebat,

    Verg. E. 1, 29.—
    II.
    Transf.
    A.
    To crop, lop, prune, trim:

    ille comam mollis jam tondebat hyacinthi,

    was cropping, Verg. G. 4, 137:

    violas manu,

    Prop. 3, 13, 29:

    vitem in pollicem,

    Col. 4, 21, 3:

    oleas, vites,

    Plin. 15, 1, 2, § 4:

    balsamum,

    id. 12, 25, 54, § 112:

    ilicem bipennibus,

    to lop, Hor. C. 4, 4, 57:

    myrtos,

    Quint. 8, 3, 8.—
    B.
    To mow, reap:

    tonsas cessare novales patiere,

    after harvest, Verg. G. 1, 71:

    nocte arida prata Tondentur,

    id. ib. 1, 290:

    tondeturque seges maturos annua partus,

    Tib. 4, 1, 172:

    tonsam verrit humum,

    Ov. R. Am. 192; Sen. Phoen. 130.—
    C.
    To crop, to graze, feed, or browse upon, to eat off; to pluck, gather, cull ( poet.):

    ex uno tondentes gramina campo Lanigerae pecudes,

    Lucr. 2, 660:

    pabula (pecudes),

    id. 2, 317:

    dumeta (juvenci),

    Verg. G. 1, 15:

    campum late (equi),

    id. A. 3, 538:

    viridantia gramina morsu,

    id. Cul. 49:

    tondentes comam fluvii capellae,

    App. M. 5, p. 169, 37:

    jecur rostro (vultur),

    Verg. A. 6, 598:

    ales avida fecundum jecur,

    Sen. Agam. 18; cf.

    in a Greek constr.: illa autem, quae tondetur praecordia rostro Alitis,

    Sil. 13, 839. —
    D.
    As in Engl., to shave, fleece, for to deprive, plunder (very rare):

    adibo hunc... itaque tondebo auro usque ad vivam cutem,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 8:

    tondens purpureā regna paterna comā,

    Prop. 3, 19 (4, 18), 22.

    Lewis & Short latin dictionary > tondeo

См. также в других словарях:

  • CONSENTES — Dii dicti sunt, quasi in eo quod gerendum est, Consentientes. A Cicerone aliô nomine Dii maiorum gentium dicti. Cur autem Diis hisce a Consentiendo nomen inditum sit, docet hic locus Martiani Capellae, l. 1. Ac. mox Iovis scribae praecipitur pro… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»